از خطا هر لحظه سنگین کرده بار خویش را            خرج دنیا می‌کنم دار و ندار خویش را
بسکه با توبه شکستن روزگارم سر شده            پیش حق از دست دادم اعتبار خویش را

بر زبانم ذکر تـوبه در دلـم شوق گـناه            با که گویم این دوگانه حال زار خویش را
من همان عـبد خـطا کـار قـدیـمی توأم            آنکه تکراری نموده روزگار خویش را
تو بهار و من همیشه زردم از فصل گناه            سال‌ها گم کرده‌ام عطر بهار خویش را
می‌سپارم دست مهرت یا انیس المذنبین            این دل تاریک و سرد و بی‌قرار خویش را
گفتی ای بنده اگر می‌ترسی از شب‌های قبر            با چراغ اشک روشن کن مزار خویش را
پرچم ارباب فردا سایه‌بان محشر است            گم نخواهم کرد آنجا سایه‌سار خویش را